W dzisiejszym wpisie z kategorii Pisanie o pisaniu chciałabym podzielić się krótką refleksją na temat jednego z ważnych aspektów konstrukcji postaci literackiej, mianowicie spójności jej charakteru i zachowania. Jest to parametr, o którego dopracowanie autor tekstu literackiego powinien dbać w sposób szczególny, gdyż nic bardziej nie irytuje Czytelnika jak niewiarygodność charakterologiczna postaci, zwłaszcza głównego bohatera.
– Leczo z ziemniakami, na to bym na pewno nie wpadła! – zauważyła wesoło Iza zajęta obieraniem papryki. – Kupiłam tę cukinię bardziej z myślą o plackach, ale masz rację, to będzie o wiele lepsze, w dodatku bez smażenia na głębokim tłuszczu.
Zegar na ścianie wskazywał godzinę siódmą dwadzieścia pięć, kiedy przez zaciągnięte zasłony zaczęły przenikać pierwsze smugi budzącego się dnia. Niedzielny poranek zapowiadał się bardzo spokojnie, w kamienicy było jeszcze cicho, choć niektórzy sąsiedzi musieli się już obudzić, gdyż czasami przez ściany dobiegał głuchy hałas otwieranych albo zamykanych drzwi.
Kiedy przebrzmiały wreszcie ostatnie takty utworu zamykającego sobotnią dyskotekę w Anabelli i najwytrwalsi goście opuścili lokal, a następnie padający z nóg zespół uporał się z przygotowaniem sali pod poranne sprzątanie, wybiła godzina druga trzydzieści i wszyscy mieli już serdecznie dość zakończonej właśnie dniówki.
Jako że w sobotni wieczór miała się odbyć pierwsza standardowa dyskoteka po Nowym Roku oficjalnie inaugurująca sezon karnawałowy w Anabelli, od godziny dwudziestej spodziewano się tam istnych tłumów gości. Zresztą już około szesnastej widać było większą niż normalnie ilość klientów, co stanowiło jasny sygnał dla zespołu – należy się przygotować, by od dwudziestej działać w trybie „wszystkie ręce na pokład”.
Zmrok już dawno zapadł, jednak przez wysokie okna salonu na Bernardyńskiej wpadały do środka słabe smugi miejskiej poświaty, przez co przyzwyczajony do ciemności wzrok mógł rozróżniać niewyraźne kontury mebli na tle białych ścian.
– Dan po prostu wczoraj zaspał – wyjaśniła Izie Marta, kiedy razem popijały w przerwie kawę z automatu. – Mówi, że zbudził się tak późno, że już nie opłacało mu się iść na zajęcia, więc nie poszedł. Wiesz, jak to jest. Jak się przez półtora miesiąca chorowało i spało do późna, to ciężko potem się tak zerwać o szóstej czy siódmej. Ja mu się nie dziwię.
„Dobra, wystarczy” – stwierdziła z satysfakcją Iza, zapisując na dysku plik z pracą licencjacką i zamykając laptopa. – „Czas spać, już mi się w oczach mieni.”
Iza wpadła w popłochu do gabinetu szefa, gdzie natychmiast sięgnęła na wieszak po swój płaszcz i narzuciła go na siebie gorączkowo. W głowie huczało jej i wirowało, miała do siebie taki straszny żal!
Bal sylwestrowy w Anabelli trwał już od ponad trzech godzin, wielkimi krokami zbliżała się północ. Iza, która najwięcej pracy reprezentacyjnej wykonała na początku imprezy, miała teraz chwilę oddechu, dzięki czemu mogła porozmawiać przy stoliku ze swoimi gośćmi, a nawet, kiedy Marta i Daniel poszli tańczyć, znalazła czas na to, by oprowadzić Amelię i Roberta po zapleczu.